Jaarlijks wordt hier op het eiland het WK Ironman georganiseerd. Dit jaar voor het eerst alleen voor vrouwen. Om 06:30 stonden er ruim 200 aan de start. Voor wie niet weet wat een Ironman is, een ultieme test in conditie, uithoudingsvermogen en kracht. 3,8 km zwemmen, gevolg door 180 km fietsen en om het af te leren nog een marathon (42,2 km) rennen.
YWAM Kona levert elk jaar honderden vrijwilligers, waaronder wij dus dit jaar. Gelukkig hadden we geen verkeerde shift! We moesten meehelpen van 10:00 – 15:00 uur en tussen het werken door kregen we genoeg eten en drinken. De eerste twee uur stonden we allebei als portier op het terrein waar vooral medewerkers komen. Alleen de mensen doorlaten met het juiste bandje. Niet heel ingewikkeld, maar stiekem ook wel saai. Gelukkig werden we later verplaatst, we stonden langs een straat waar alle deelneemsters langs zouden fietsen. Aan ons de taak om aan te geven wanneer mensen over konden steken en te zorgen dat ze op de stoep bleven staan. Vooral dat was soms een test van vriendelijkheid en geduld als je voor de derde keer aan dezelfde persoon vraagt of ze alsjeblieft niet op de straat willen gaan staan.. Na onze shift zijn we nog even blijven hangen en hebben we een aantal van de pro’s zien finishen, waaronder de beste Nederlandse. Het is ongelofelijk dat sommige vrouwen deze race doen binnen 9 uur tijd!
Tot ’s avonds laat zijn er vrouwen bezig met deze uitputtingsslag en voor het evenement is er een grote medische tent opgezet. In deze tent waren nog extra handen nodig aan het einde van de dag als ondersteuning en om de tent helemaal leeg te halen daarna. Ik (Jaap) had me samen met negen anderen opgegeven voor deze shift van 22:00 – 03:00 uur. Toen wij daar om 22:00 aankwamen waren er nog ruim 300 vrouwen bezig met hun marathon, en ja ook zij waren om 06:30 gestart! In de medische tent lagen op dat moment zo’n 40 vrouwen die medische hulp nodig hadden om bij te komen van hun uitputtingsslag. Na genoeg rust en een infuus konden de meeste vrouwen gelukkig zelf de tent uitlopen. De rest van de avond waren wij bezig om de hele boel weer op te ruimen en gelukkig ging dat aardig snel! Uiteindelijk lag ik om 03:00 al gedoucht en wel in m’n bedje.
En dat was maar goed ook want de volgende dag waren om 08:00 al weer onderweg! Samen met Peyton & Noah gingen we naar het Captain Cook monument. Na een klein half uurtje in de auto en daarna een wandeling van 45 minuten naar beneden kwamen we daar aan. Captain Cook was één van de eerste kapiteins die goed contact heeft gehad met de originele bewoners van Hawaii, helaas konden ze de vrede niet bewaren en is Captain Cook vermoord. Op de plek waar dit gebeurd is staat nu een monument. Ook hier is het monument zelf niet zo indrukwekkend, maar gaat het om de prachtige onderwaterwereld! Het rif in de film Finding Nemo is gebaseerd op het koraalrif hier. Dit heeft te maken met de scherpe afdaling die het rif maakt, ineens wordt het tientallen meters dieper, net als in de film.
Na het snorkelen begon de terugtocht omhoog. Ongeveer drie kilometer en 400 hoogtemeters. Goed te doen zou je zeggen, toch? Ja goed te doen, maar vergeet niet de brandende Hawaiiaanse zon op de lavarotsen waar je doorheen loopt. Bloedje heet dus. Een uur later kwamen we aan bij de auto en ik weet zeker, nog nooit in ons leven zijn we zo ontzettend doorweekt geweest van het zweet. Maar, gelukkig was het wel leuk! De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan. Funfact: tijdens de wandeling naar boven kwamen we een Iron Woman tegen die de dag ervoor dus de IronMan had gedaan.
Deze week hadden we les over het Vaderhart van God, over zijn liefde voor jou en over alle onwaarheden die jij misschien als waarheid aanneemt door wat je hebt meegemaakt. Onze spreker deze week was ‘Uncle Ben’. Een grote man afkomstig uit Tonga. Ook voor hem is Engels zijn tweede taal. Voor sommige Amerikanen was zijn Engels als lastig te verstaan, laat staan voor ons. Tijdens één van zijn verhalen duurde het vijf minuten voor ik doorhad over welk voorwerp hij het had, het was een ‘mirror’. Toen begreep ik eindelijk waar zijn verhaal over ging. Maar ondanks de taalbarrière maakte Uncle Ben zijn boodschap heel duidelijk; Gods liefde voor jou is groter dan je je ooit kan voorstellen! Hij maakte dit deze week vooral duidelijk door zijn acties. Hij deelde knuffels uit, zong een lied voor iemand en waste voeten; en dat alles omdat God als eerste lief heeft. En die liefde is er voor iedereen, niemand uitgezonderd.
De week vloog voorbij en op vrijdagochtend hadden we een Q&A met onze schoolleiders. Alle vragen die we tot nu toe konden worden gesteld. Maar dat was het niet het belangrijkste deze ochtend. We kregen definitief te horen over waar onze outreach heen gaat! Wij gaan naar… Centraal-Azië! Het precieze land mogen we helaas op de blog niet noemen. Door deze onthulling weten we nu ook wie er nog meer in ons team zitten. In totaal zijn we met tien, zes vrouwen en vier mannen. De rest van de dag stond in het teken van kennis maken met elkaar. Een team met verschillende persoonlijkheden, maar met één doel; De liefde van God en zijn goede nieuws verspreiden!
We willen jullie vragen om met ons mee te bidden voor de gebieden waar we naartoe gaan. Bid dat God zijn werk nu al doet in Centraal-Azië. Dat God de harten van mensen opent en zich openbaart aan hen. Verder vragen we gebed voor ons team en alle andere teams die zich voorbereiden om op reis te gaan. Bid voor eenheid, liefde voor elkaar & de kracht van Gods geest in ons, want zonder Hem is het voor niets!
We zijn dankbaar dat we hier mogen zijn en voor de mooie tijd die we hier hebben. We wennen steeds meer aan het Engels praten en zijn benieuwd naar alles wat God ons hier wil geven en ons wil leren!
Bedankt voor het lezen!