01-10-2023
De week voor ons vertrek stond in meerdere manieren in het teken van afscheid nemen. We waren
al op tijd begonnen met het inpakken van onze koffers, maar ook met het inpakken van onze vele
spullen in huis. Voorbereiden op ons vertrek naar Hawaii, voorbereiden op de komst van de huurders
en het voorbereiden van ons uitzwaai-feestje.
Ondertussen ging het al een aantal weken niet goed met mijn opa, die helaas de donderdag voor ons
vertrek is overleden. Dankbaar dat we de laatste weken van zijn leven zo dichtbij konden zijn en zo
bewust afscheid mochten nemen. Ook ontzettend dankbaar dat we bij de begrafenis aanwezig
konden zijn en samen met familie het verdriet konden delen. Verdrietig om het verlies en het
verdriet van oma en daarnaast dankbaarheid voor het leven wat hij mocht hebben en de fantastische
plek waar hij nu mag zijn.
De dag erna vertrokken we al vroeg naar Schiphol met mijn schoonouders, moeder en Jip. De
overgang van het overlijden van opa en het afscheid nemen van alle mensen die mij lief zijn was best
pittig. Afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest en gaat vaak gepaard met vele tranen.
Extra dankbaar dat ik dit avontuur samen met Jaap mag doen en dat ik, naast dat God altijd bij mij is,
ik fysiek iemand naast mij mag hebben. De stewardess bij de koffer drop-off, zag mijn betraande
gezicht en vroeg of we lang weg zouden gaan, ‘’5,5 maand’’ zei Jaap.
Daar gingen we… door security,
de douane, even ontbijten en zo het vliegtuig in. De vlucht van 10,5 uur was begonnen, no turning
back… Hawaii; here we come!
De vlucht ging snel en voorspoedig en voor we het wisten stonden we in Seattle. Hier moesten we
door de Amerikaanse douane, altijd even spannend als iemand je ondervraagt alsof je een crimineel
bent. Maar nadat ze onze uitnodigingsbrief had gelezen, een aantal vragen had gesteld en Jaap zijn
vingerafdrukken had afgenomen (ik ben al eens in Amerika geweest dus hoefde dit niet te doen),
mochten we doorlopen en waren we officieel in Amerika! Eigenlijk ging alles heel snel dus we hadden
uiteindelijk drie uur over om ons te vermaken. Er waren veel winkels en eetgelegenheden dus dat
ging prima. Al was ik vooral lekker mijn familie en vrienden op de hoogte aan het stellen voordat
iedereen naar bed zou gaan. Ennn, voordat we het wisten zaten we in het vliegtuig met bestemming;
Kona, Hawaii. Degene die naast ons zou zitten kwam niet opdagen dus ik kon lekker bij het raampje
zitten met mijn benen languit. Tijdens deze zes uur durende vlucht heeft Jaap een filmpje gekeken en
ik heb vooral geslapen, we waren ondertussen al ruim 22 uur onderweg. Ook deze vlucht ging vrij
vlot en voorspoedig en terwijl de zon hier verdwijnt en opkomt in Nederland, zette we voet op zoals
ze het hier zeggen ‘’een kleine rots midden in de oceaan’’. De zoete geur van Hawaii waaide onze
neuzen in en ik hoor mezelf nog tegen Jaap zeggen, als ik nu nog terug zou kunnen dan zou ik meteen
omkeren, want ‘’help waar ben ik aan begonnen.’’
We werden samen met een andere meid opgehaald door twee staff leden van onze DTS groep.
Lichtelijk ongemakkelijk begonnen we onze vijftien minuten durende rit naar campus waarbij we een
korte stop maakte bij de MC (die is gelukkig overal hetzelfde). Overigens weinig last gehad van deze
ongemakkelijkheid want de vermoeidheid was groter. Acht uur in de avond stapte we in ons
onderkomen voor de komende twaalf weken. Ruimer dan gedacht, ook meer gedateerd dan
verwacht dropte we onze spullen en lieten de ontwakende Nederlanders weten dat we veilig waren
aangekomen. De meeste ramen die we hebben zijn niet perse een raam maar alleen een hor en ook
hebben niet alle ‘ramen’ een gordijn. Het begint hier om 05:45 licht te worden en ook is het
meeeeega gehorig. Even wennen wel..
Na heerlijk geslapen te hebben en wakker werden met het geluid van vogeltjes (geen meeuwen),
mochten we ons om 10:00 aanmelden en kregen we een persoonlijke badge die aantoont dat je hier
student bent. Ook kunnen we hier onze maaltijden mee halen. We moeten deze dan scannen bij een
soort kassa die toegang geeft tot het buffet waar mensen verschillende dingen voor je opscheppen.
Nee, geen AVG of een lekker sneetje vers brood hier, maar ook dat zal wennen. En ja het is echt
waar, de ananas is echt lekkerder hier.
De donderdag was de officiële aankomst dag. Internationale studenten mochten een dag eerder
aankomen. Donderdag was er nog niet veel te doen, een paar activiteiten waren georganiseerd maar
eigenlijk hebben we deze niet gedaan want we hadden ons een soort van verslapen toen we een
dutje gingen doen #jetlag. Verder hebben we lekker ons plekje ingericht met onze spulletjes. In de
avond zijn we naar de Walmart geweest en dat was een hele beleving. Zo groot en zoveel prikkels,
alles moeten zoeken en erg dure boodschappen. We hebben wat basic spullen gehaald die we in
onze koelkast konden leggen. Zo hebben we wat eten en drinken voor onszelf hebben naast de
aangeboden maaltijden.
Na een iets mindere nacht hadden we vrijdag was de introductiedag. We moesten na het ontbijt
verzamelen bij de ‘’flag plaza’’ naast ons appartement. We werden hier meegenomen door een
aantal mensen die het Hawaïaanse volk representeren. We moesten onze schoenen uit doen en in
stilte een wandeling maken naar de ‘’Ohana Court’’ dit is de plek waar onder andere de
aanbiddingsavonden plaats vinden. Hier hadden we een ‘welcome protocol’. We moesten een
cadeau meenemen, iets waar ons eigen land bekend om staat. Wij hadden een delfsblauw blikje
gevuld met stroopwafels mee. Dit werd per school verzameld en overhandigd aan de Hawaïaanse
mensen. Het is hier gebruikelijk om een cadeau mee te nemen als dank voor de gastvrijheid. Hierna
kwamen er een heel aantal mensen iets vertellen en kregen we een snelle cursus over hoe we ons
moeten gedragen op het eiland en hoe om te gaan met de cultuur hier. Zo is het hier echt een
belediging als je jezelf gaat haasten, hier leven we ontspannen en rustig. Daar kunnen wij
Nederlanders wel iets van leren.
Na deze welcome protocol hadden we een ontmoeting met onze klas. Tot dit moment hadden we
veel mensen gezien maar nog geen idee wie er in onze groep zat. De meeste slapen met tien mensen
op een kamer, dus veel hadden elkaar al ontmoet. Er zitten in onze groep nog vier andere getrouwde
stellen. Wij leven toch wat meer geïsoleerd omdat we in een ander gebouw verblijven en ja… liggen
toch met zijn tweeën op de kamer. Heerlijk, maar dat zorgt er ook voor dat we meer ons best
moeten doen om contact te maken. Leuk om te zien waar we de komende tijd lessen gaan volgen.
We kregen ook ons rooster en nog meer uitleg en regels over talloze dingen. Ook was er een
moment waarbij we met elkaar in gesprek mochten gaan ‘’pak een mandarijn en loop maar op
iemand af’’. Dit was even spannend en we belandde al snel tegen de muur #wallflower in de hoop
dat mensen op ons af zouden stappen. Op dit moment besefte ik hoe overweldigend, spannend en
intens dit avontuur eigenlijk is. Dit moment besefte ik hoe lastig het is om jezelf te zijn in een taal die
je helemaal niet goed beheerst. Hoe ben ik spontane, tikkeltje sarcastische zelf die af en toe ook eens
grappig probeert te doen? Hoe reageer je uitgebreid op een vraag die je heeel goed snapt, maar
waarvan je de woorden niet kan vinden? Ik heb mij laten vertellen dat dit na twee weken wel weg is
en dat je de taal snel oppakt, maar het is toch een tikkeltje frustrerend.
Na de lunch hadden we nog een meeting met de beheerder van het gebouw die ons wat dingen
uitlegde. Je kan je voorstellen dat we aardig gaar waren na zoveel informatie en ontmoetingen. Dus
hierna zijn we volgens mij weer slapend in bed beland tot we konden avondeten en het
avondprogramma begon; Aloha night. Dit was een welkom avond waarbij er verschillende
Hawaïaanse dansen werden opgevoerd en alle nationaliteiten werden verwelkomd, elke vlag werd
gepresenteerd door iemand die uit dat land kwam. Best een indrukwekkende en bijzondere avond.
We sloten af met een paar worship liedjes en zijn we daarna vrij snel ons bed ingedoken.
Zaterdag waren we lekker vrij en begon het ontbijt pas om 09:00 uur. Extra leuk als je dan om 06:00
al wakker bent. Maar met ons pre-ontbijt gaf dat ook de tijd om even met het thuisfront te
bellen/appen. In het weekend zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen dus we hebben een
uber besteld naar de Target en nog beddengoed (voor ons tweede bed) en snorkels gehaald. Daarna
zijn we naar een leuk strandje gelopen en hebben we heerlijk kunnen ontspannen, zwemmen, kijken
naar visjes en praten over alle indrukken. Het helpt ook dat we buiten campus bijna geen internet
hebben, dit maakt ons zoveel meer bewust van de omgeving en elkaar en dan af en toe ‘’old school’’
zoeken naar wifi om even op te zoeken waar een fijn strandje zit.
Het eiland is prachtig en het is heerlijk weer. Ondanks dat zijn er ook veel zwervers op het eiland, erg
confronterend om te zien. Vooral als vrouw is het niet verstandig om in het donker alleen over straat
te gaan.
Op moment van schrijven is het zondag 1 oktober. We zijn hier alweer 4 dagen, maar het voelt als 4
weken. Vandaag heb ik iets meer last van heimwee. Ondanks het vele tijdsverschil is het tot nu toe
best goed te doen in de ochtenden en avonden om contact te hebben. Maar het is toch anders dan
met elkaar knuffelen en thee drinken op de bank. Ik merk dat ik de taalbarrière lastiger vind dan
verwacht. Het is lastig om je persoonlijkheid naar voren te laten komen als je de woorden niet weet,
daarnaast komt ook nog de vermoeidheid van de jetlag en de vele indrukken kijken. Jaap is er nu
even in zijn eentje op uit, terwijl ik heerlijk alles van mij af aan het schrijven ben. Mentaal
voorbereiden op de worship avond vanavond én de week vol nieuwe indrukken die ons te wachten
staat. Verwachtingsvol naar de lessen en de dingen die we mogen leren.
Wat ik allemaal heb geschreven kan misschien wat negatief overkomen, maar wil je graag
meenemen in wat er allemaal speelt in ons leven hier en mijn hersenspinsels. Ondanks de
overweldigende gevoelens, de heimwee en de taalbarrière geloof ik dat dit de plek is waar God ons
nu wil hebben. Ik ben heel benieuwd wat hij op ons pad gaat brengen individueel en samen. Het
afgelopen jaar is vaak mijn gebed, mijn verlangen geweest om te leven in Zijn afhankelijkheid. Hier
zijn maakt mij op veel vlakken kwetsbaar en onzeker, maar ik geloof ook dat dit leven is in de
afhankelijkheid van God. Ik weet niet wat er gaat gebeuren en wat ik ga doen, Hij wel. Stap in
vertrouwen en geloof wel. Iets wat ik gaandeweg steeds meer mag gaan ontwikkelen.
